ఒక్కోసారి అంతే...!

ఎక్కడున్నా

చుట్టూ నక్షత్రాలు మొలిచి

మంచుపూల రెక్కలతో సరాగాలాడతాయి

మబ్బుకొసలట్టుకు జారి

దిగివచ్చిన తూనీగలు

లేతచిగుళ్ళ బుగ్గలు నిమిరి దోబూచులాడే వెలుగురేఖల మధ్య

సరిగమలు పొదిగే చిన్ని కోయిల కూనలవుతాయి

ఒక్కో అక్షరం ముక్కా

ఒక్కో మయూరమై

పురివిప్పి రంగులను ఆరబెడుతు౦ది

తొక్కుడు బిళ్ళాడుతున్న బిడియం పరాగ ధూళి

మొహమంతా అలుముకుని ఎరుపెక్కిన కళ్ళు

పాలిపోయిన పెదవులు

ఒదిగి ఒదిగి హత్తుకున్న గుండెల్లో

పసిపాపలై

కాగితం పాలపుంత పరచుకు పాకుతాయి

మంత్రం దండం ఒకటి

అదృశ్యంగా అక్షర చిత్రాలు అల్లుతూనే పోతుంది

కాస్సేపు ఒక మంత్రనగరిలో విహరించి వచ్చాక

అమావాస్య చీకట్లలోనూ

వెన్నెల వెలుగులు ప్రవహిస్తాయి

వెన్నెల రూపమై వెలుగు ఒకటి

తెల్ల పావురంలా

కంటి రెప్పలపై వాలి

ఓదార్పు లాలిపాటగా మారుతుంది

ఎక్కడో జీవితం పుటల మధ్య దాచుకున్న

నెమలీక నడిచి వచ్చి

పెదవులపై

నులివెచ్చని సంతకాలు

వదిలి వెళ్తుంది

-స్వాతీ శ్రీపాద