మనిషే నా సర్వస్వo (కవిత)

మనుషులంటే నాకు

ఎనలేని ప్రేమ

నన్ను నేను ఇష్టపడేంత

అవ్యాజమైన మక్కువ

నడిచే దారులలో

కాంతి వలయాలల్లేవారు

ఎదురైనా వారికల్లా

నవ్వుల సుంగంధం

పంచుతూ పోయేవారు

చేతులు సాచి నీడలు

పరచే వారు

ప్రేమ క్షమ కరుణ ఓదార్పు

ఒకటి గానో అన్నీగానో

అనుకూల వర్ణాలతో

తెలుపు నలుపుల లోకాన్ని

రంగులతో నింపేవారు

ఎవరో ఒకరు

మనిషి ఎదురైన ప్రతీసారీ

నా కళ్ళలోకి కాంతి చొరబడి

విద్యుదీకరించబడతాను

ఆకాశంలో మేఘాల దగ్గరగా

గుంపుగా ఎగిరే గువ్వల్ని

చూసారా?

కలివిడిలోని కమ్మదనాన్ని

పాడుతున్నట్టుండదూ?

రాగమో భారమో

పంచుకోవడానికీ ఓంపుకోవడానికీ

మనిషి కావద్దా?

ఏడంతస్తుల ఏకాంత

వాసాన మనలేను

నాకు మనిషి ఊపిరి సోకే

మాదక పరిమళం కావాలి

మనిషి లేని చోట ఊపిరి ఆగినట్టుంటుంది

ఏదో తలుపు మూసిన ఉక్కపోత

చూపు చీకటైనట్టు

అంధకారం అల్లుకుంటుంది

నన్ను మట్టిలో పూడ్చినా సరే

మనిషి అలికిడైతే చాలు

మొలకత్తే విత్తునై

నేలను చీల్చుకుని

శిరసెత్తుతాను

మనుష్యుడే నా సంగీతం

మానవుడే నా సందేశం

మనిషే నా సర్వస్వo

- శారద ఆవాల