వేసంగిపాట (కవిత)

సూర్యుణ్ణి మంటబెట్టి ఆర్పడం మరిచిపోయినట్టున్నారు

కాలం చిటపటలాడిపోతున్నది

తూరుపు బారెడెదిగిందో లేదో

కిరణాలు కొరకంచుల్లా

మారిపోయాయి

పేడతీసే పిల్లాడు

తట్టబోర్లించుకుని

యెండతో యుద్ధంజేసి గెలుస్తున్నాడు

సుఖదేహాలు ఏసీగదుల్లో తాళంపెట్టుకుంటే

శ్రమరక్తం ముతక్కోక చెంగుతో మార్తాండుణ్ణి అదిలిస్తున్నది

బలహీనుల దగ్గర

సూర్యుడిది ప్రతాపం

పనిపాటలోళ్ల ముందు

అగ్గెండ తోకముడవాల్సిందే

చెట్టునీడెపుడూ వేసవి ధిక్కారమే

చెరువుల్ని మింగేసిన సూర్యుడు

సముద్రంలో మునిగిపోయి

అస్తమిస్తాడు

దూపకోసం పశువులు

చెరువుని కలవరిస్తుంటే

మబ్బులు కరుగుతాయి తప్ప,

భానుడికి కరుణలేదు

సూర్యుడి బాధ పడలేక

బావి పాతాళంలో దాక్కుంది

తాబేలు ఊపిరి కోసం ఇంకిపోకుండా ఊటలు దీస్తుందది

మట్టికుండలో నీళ్లు

బుగ్గలో నింపుకుని

సూర్యుడి వేడిగర్వంపై

పుక్కిలిస్తుంటాం

తాటాకుల పందిరికింద కూర్చుని

విసనకర్రతో

వడగాలిని తరిమికొడతాం

కాలువల్ని గుటుక్కున మింగేస్తాడు

వేసవి పంటమళ్లకు

నీటిపస్తు బెడుతుంది

బడిపిల్లలకే కాదు నాగలికీ వేసవిసెలవులుంటాయి

ఏరువాక రాగానే హలం

సూర్యుడి మీద సాలుదున్నుతుంది

వేసవిలో సూర్యుడు దగ్గరా

చలివేంద్రం వుంటుంది

కాకపోతే మోకేసుకుని పాకగలిగినోళ్లకే ముంజనీళ్ల చల్లదనం

సూర్యుడికే చెమటుక్కబోస్తుంటే

తాటాకువీవెనలతో ఆర్పుకుంటాడేమో

ఓడేవాడున్నప్పుడే ఓడించేవాడుంటాడు

ఏడ్పుగుణముంటే దుఃఖంలో తోసేవాడుంటాడు

యుద్ధంతో ఢీకొట్టే వాళ్లకు

సలాం జేసేవాళ్లే వుంటారు

రోళ్లను పగలుగొట్టే సూర్యుడైనా ఓడిపోతాడు

లోపల్న నదుల్ని తపస్సుజేసే

వాడి ముందు!

వేసవి నా ముందెపుడూ హడలిపోతుందీ

ఆ ఋతువులో కుంభవృష్టి పద్యాలు రాస్తుంటాను!

-మెట్టానాగేశ్వరరావు